سلول‌های سرطانی مغز با استفاده از نانوذرات درمان می شوند

به گزارش ICTPRESS، این روش روی موش‌ها باعث نابودی کامل سلول‌های تومور شده‌ است ولی برای استفاده روی انسان نیازمند مطالعات اثربخشی و ایمنی بیشتری است.
علیرغم پیشرفت‌های چند دهه گذشته در جراحی، شیمی‌درمانی و اشعه‌درمانی هنوز یک روش درمان مؤثر برای گلیوما (یک نوع از تومورهای اولیه سیستم عصبی مرکزی است که در نخاع یا مغز بروز می‌کند و منشا تومور از سلولهای یاخته گلیال است) وجود ندارد. اخیراً محققان نسبت به جهش‌های ژنی خاص که در سرطان مغز معمولاً کشنده است، علاقه‌مند شدند. با این حال رهاسازی مؤثر ژن‌های سمی به سلول‌های سرطانی در مغز بسیار دشوار است.
اخیراً پژوهشگران جان هاپکینز اعلام کردند که با استفاده از نانوذرات توانستند روش درمانی جدیدی برای سلول‌های گلیوما در مغز موش فراهم آورند و عمر آن‌ها را افزایش دهند.
پژوهش‌های اخیر روی موش‌ها مشخص کرده که نانوذرات حامل ژن‌ها می‌توانند توسط سلول‌های سرطانی مغز جذب شوند. به‌هرحال این نخستین بار است که این نانوذرات زیست‌تخریب‌پذیر به نحو مؤثری سلول‌های سرطانی مغز را کشتند و بقاء حیوانات را افزایش دادند.
تیم دانشگاه جان هاپکینز تنوعی از نانوذرات را که از پلاستیک‌ها و پلیمرهای متفاوتی ساخته‌ شدند، طراحی و آزمایش کردند. آن‌ها زمانی که یک نامزد مناسب برای تحویل ژن‌ها به سلول‌های سرطانی مغز موش پیدا کردند، نانوذرات را با نوعی آنزیم رمزگذاری DNA به نام HSVtk پر کردند، کاری که یک ترکیب با اثر کم را به یک درمان قوی برای سلول‌های سرطانی مغز تبدیل می‌کند.
نانوذرات دارای این ترکیب در نابودی سلول‌های گلیوما که در ظرف‌های آزمایشگاهی رشد یافته‌ بودند به صورت 100 درصد مؤثر بودند.
جوردن گرین، استادیار مهندسی زیست پزشکی، جراحی مغز و اعصاب و چشم پزشکی در جان هاپکینز و عضو موسسه فناوری نانوزیست، گفت: "سپس ما این سیستم را در موش‌هایی که به گلیوما مبتلا بودند، ارزیابی کردیم و متوجه شدیم که با استفاده از روشی به نام تحویل انتقالی ارتقا یافته در داخل جمجمه، این نانوذرات با یک تزریق می‌توانند به کلی تومور را نابود کنند."
یافته‌ها هم‌چنین نشان می‌دهند: تحویل DNA غیرویروسی HSVtk که با گانسیکلویر (Gancyclovir) ترکیب شده‌ است، اثرات ضد تومور بالایی دارد اما قبل از استفاده بالینی این درمان‌ها، مطالعات بیشتری در مورد ایمنی و اثربخشی نیاز است.
مقاله‌ای از این مطالعه، اخیرا در مجله ACS Nano منتشر شد.