شاید این بهترین فرصت برای یافتن حیات بیگانه باشد

به گزارش شبکه خبری ICTPRESS، دانشمندان باور دارند که ممکن است بتوان حیات بیگانه را از توده‌های بخار آب شناسایی کرد که از سطح یکی از قمرهای زحل پرتاب می‌شوند.
یک گروه پژوهشی به سرپرستی «دانشگاه آریزونا»(U of A)، یک ماموریت فرضی را ترسیم کرده‌اند که می‌تواند حضور موجودات زنده فرازمینی را تایید یا رد کند.
این ماموریت مستلزم ارسال یک کاوشگر فضایی برای چرخیدن به دور قمر «انسلادوس»(Enceladus) است که یک اقیانوس وسیع آب شور در زیر پوسته یخی ضخیم خود دارد. این اقیانوس که در نزدیکی قطب جنوب قمر قرار دارد، گاز متان را منتشر می‌کند و می‌توان آن را با کمک یک کاوشگر که در مدار آن قرار می‌گیرد، بررسی کرد.
دانشمندان بر این باور هستند که آب با سنگ‌های کف اقیانوس انسلادوس در تعامل قرار می‌گیرد تا پدیده‌های گرمایی را ایجاد کند. چنین روندی در اقیانوس‌های زمین نیز رخ می‌دهد و متان تولیدشده توسط میکروب‌های زیر زمین را آزاد می‌کند. کارشناسان می‌خواهند بدانند که آیا فوران‌های انسلادوس نیز گازهای زائد منتشرشده توسط موجودات بیگانه را بیرون می‌ریزند یا خیر.
دانشمندان در پروژه خود، با مدل‌سازی این ایده بررسی کردند که چه تعدادی از ریزارگانیسم‌های موسوم به «متانوژن»(Metanogen) ممکن است در انسلادوس وجود داشته باشند. آنها از غلظت متان منتشرشده از این قمر برای محاسبه تعداد میکروب‌های تولیدکننده آن استفاده کردند. بررسی‌ها نشان دادند که این تعداد بسیار کم است.
باید توجه داشت که متان به تنهایی نمی‌تواند وجود زندگی را اثبات کند زیرا ممکن است طی فرآیندهای زمین‌شناسی طبیعی نیز تولید شود. بنابراین برای اثبات این ایده، به شواهد بیشتری نیاز است.
اگرچه فرستادن ربات به درون شکاف‌های یخ یا کف دریا دشوار است اما این پژوهش نشان می‌دهد که فرستادن تنها یک کاوشگر کافی خواهد بود.
پژوهشگران گفتند: تحقیقات ما نشان می‌دهند که اگر یک زیست‌کره در اقیانوس قمر انسلادوس وجود داشته باشد، بدون نیاز به حفاری یا فرود آمدن روی قمر، می‌توان نشانه‌هایی را در مواد منتشرشده پیدا کرد.
آنها اضافه کردند: شواهد قطعی در مورد سلول‌های زنده موجود در یک جهان بیگانه ممکن است برای نسل‌ها مبهم باقی بمانند. تا آن زمان، این واقعیت که ما نمی‌توانیم وجود حیات را در انسلادوس رد کنیم، احتمالا بهترین کاری است که می‌توانیم انجام دهیم.
این پژوهش، در «The Planetary Science Journal» به چاپ رسید.