ابر طوفان های عجیب در اورانوس

به گزارش ICTPRESS، از زمان Equinox در سال 2007 (Equinox دوبار در سال اتفاق می افتد و آن زمانی است که خورشید دقیقاٌ در بالای خط میانی قرار دارد و طول شب و روز یکی است) که خورشید مستقیماٌ به خط میانی آن تابید، این هفتمین سیاره بسیار فعال شد و سال گذشته به اوج رسید.
تیم پروفسور de Pater زمانیکه در حال بررسی تصاویر مادون قرمز از اورانوس بودند متوجه 8 طوفان چرخشی ئر نیمه شمالی اورانوس در سال 2014 شدند. یکی از آنها بزرگترین طوفانی بود که تا به حال دیده شده و نوری که بازتابیده شد در حدود 30% کل مابقی سیاره بود.
De Petar می گوید هیچ کس انتظار آن را نداشت. این مسئله نشان می دهد که دانسته های ما حتی از سیاره های منظومه شمسی چقدر اندک و ناچیز است.
تیم تحقیق در عکس ها متوجه نقاط روشنی شدند. این نقاط روشن نشان دهنده ابرها است. آنها متوجه شدند که این ابرها چقدر ضخیم و مرتفع بودند و به این ترتیب می توانند تشخیص دهند که ابرها از چه تشکیل شدند.
این ابرها بسیار بالا بودند و همین طور که بالاتر می روند گاز متان تبدیل به یخ متان می شود و باعث می شود که ابرها به درخشند.
De Petar می گوید: آنهایی که در اتمسفر بسیار درخشان به نظر می رسند باید یخ متان باشند. مورد دیگری که توسط ستاره شناسان آماتور مشاهده شد باید سولفید هیدروژن باشد.
به اندازه 84 سال زمینی طول می کشد تا اورانوس به دور خورشید بچرخد. برای نصف این زمان یکی از قطبها در تاریکی است.
ولی در طی equinox سال 2007 هر کدام از قطب ها به صورت مساوی روشن شدند. و ستاره شناسان انتظار داشتند که این تغییر در روشنایی موجب پدید آمدن یک سال طوفانی شود.
هر چند که هوای متغیری دیده شد ولی اصلاٌ قابل مقایسه با آن چیزی که در سال 2014 دیده شد نبود.
راز طوفان های شدید
de Pater در این رابطه می گوید: اصلاٌ نمی دانیم دلیل آن چیست. طوفان ها ممکن است بخاطر تغییر فصول باشد ولی برای مطمئن شدن باید ببینیم که آیا در نیمکره جنوبی هم همین اتفاقات می افتد.
برای این منظور باید سال های زیادی منتظر بود. " فکر نمی کنم آنقدر زنده بمانم که بتوانم کل چرخش اورانوس را ببینم."
در حالی که به طور مداوم می توانیم عکس هایی از مریخ، مشتری و زحل ببینیم ولی در مورد اورانوس این مسئله فقط در حد بازدید بسیار کوتاه یک فضاپیما یعنی Voyager 2 است. ولی این اتفاق به سال 1986 برمی گردد که فقط غباری از ابرهای متراکم مشاده شد.
به همین خاطر است که ستاره شناسان به عکس های زمینی ایستگاه Keck در هاوایی تکیه کردند. از طرف دیگر این عکس ها را با عکس هایی که ستاره شناسان آماتور گرفتند ترکیب می کنند چون تلسکوپ آنها آنقدر قوی هست که بتوانند اورانوس را ببینند.